White River

Sinds zaterdag verblijf ik in White River, 350 km ten noorden van Johannesburg. Het is het platteland van Zuid-Afrika, ofwel rural area. De Afrikaners willen rural erea nog wel eens 'het platteland' noemen, zoals we dat in Nederland doen. Ze slaan hierbij totaal de plank mis. In Nederland mag het platteland dan wel daadwerkelijk 'plat' zijn, in Zuid-Afrika is dat absoluut niet het geval. Maar goed, het Afrikans gaat in vergelijking met het Nederlands wel vaker nergens over. Natuurlijk heeft het zo zijn eigen regels en woorden, zijn charme, maar wie zo Nederlands schrijft:

'Verdien 'n ekstra inkomste tuis. Geen verkope, geen seep of vitamienes. 'n Eenvoudige besigheid wat goed betaal.'

Dat bedoel ik.

Rijk en arm

Het weekend spendeerde ik in het rijke Zuid-Afrika. Het huis was groot, spullen waren duur, en de tuin was gigantisch (en) indrukwekkend (de tante van glenda houdt van tuinieren). De maandag erna stond ik in de kliniek tussen uitgemergeld mensen, ze lagen ziek op bed. ACTS heeft te midden van de community een tweede hospice (kliniekje). Je bent net 20 minuten verwijdert van een in mijn ogen immens rijk deel van Zuid-Afrika, of je rijdt langs de shacks en brengt een zieke patiënt naar de hospice om daar verzorgd te worden. Of sterker nog, je hoort mensen de dag ervoor praten dat een bepaalt huis te klein is -in mijn ogen was het groot zat!- terwijl het andere huis niet eens van steen is gebouwd! Maar je relativeert en beseft dat het gewoon zo is, je kan er op dit moment niets aan doen.

Mijn baan

Joehoeee dit is wel leuk! Vreugde moet er ook zijn toch?
Volgende week maandag arriveert er een Amerikaans meisje. Zij heeft sociologie gestudeerd. De bedoeling is dat ik samen met haar en nog een vrouw genaamd Dorca (sociaal werkster), de support groups voor patiënten ga reorganiseren. Momenteel zijn de support groups absoluut niet gestructureerd georganiseerd en zijn ze te groot. Daarnaast komen veel mensen niet opdagen. ACTS heeft geen zicht op wie dat zijn. De support groups worden getrokken door de patiënten zelf. Als de support groups beter lopen, moeten er meer trekkers gerecruut worden. De inhoud van de bijeenkomsten is op dit moment niet optimaal. Het ontwikkelen van een training voor de support groepleiders is daarom nuttig, alwel niet noodzakelijk, om ervoor te zorgen dat het doel van de bijeenkomsten wordt bereikt of tenminste de kwaliteit verbetert. De trekkers zelf moeten ook een vaste 'werkbespreking-en begeleidingsdag' krijgen. Daarnaast kan er gedacht worden aan voorlichting, support voor familie leden/naasten, strijd tegen stigmatisering aangaan etc. etc. Maar dat zijn mijn eigen ideeën :-)