TIA

TIA. Mijn meest gebruikte uitspraak van de afgelopen paar dagen. Introduced by Christopher. De zoon van Edith en Neill, het echtpaar die op de heuvel wonen en waar we regelmatig avondeten.

Wanneer Dorothee en ik gefrustreerd zijn, het niet snappen, op het punt staan het internet een draai om zijn snoer te geven, we niet meer kunnen doen dan onze schouders ophalen, is het enige wat we kunnen zeggen:

“Well TIA”
of:
It’s so TIA

oftewel:

Well, This is Africa..
of:
This is so Africa

Waar moet ik beginnen, om de betekenis van TIA uit te leggen?

Vorige week had ik het gehad. I refuse to adjust! Ik weiger langzaam te lopen, langzaam te werken oftewel: ALLES langzaam te doen!!!! En neeh, ik heb het niet alleen over de ‘zwarte employees, zelfs de blanke medewerkers zijn f*cking langzaam! Okey, over het algemeen zijn ze iets sneller, maar dan nog!

Zelfs het internet en de computer op kantoor is langzaam! Eigenlijk is overal internet langzaam. En ik haaaat langzame computers en langzaam internet! En nog veel pre-hisorischer, ACTS heeft een upload en download limiet!!! Ik kan geen foto’s of grote Word bestanden uploaden. Er is een standaar blok omdat ACTS anders aan het eind van de maand zijn limiet aantal up-en download bytes bereikt. En dan kan je helemaal het internet niet meer op?!

Een centraal communicatiesysteem? Is er niet. Waaaaah, ik mis e-mail en sharepoint! En als er dan een vergadering is, is er altijd wel iemand niet aanwezig. En als je iets verteld aan the Head of the Dokters, komt het niet automatisch terecht bij de andere dokters. Of het beland niet bij de dokter die niet bij de vergadering aanwezig was. En als je ernaar vraagt of ze het aan iedereen willen doorgeven, ben ik er niet altijd zeker van of dat daadwerkelijk gebeurt. De communicatie binnen ACTS is zo informeel, dat wanneer je iets effectief wil communiceren naar meerdere partijen er geen kanaal voor is.

In relatie met het centrale communicatie systeem: veranderingen? Veranderingen zijn blijkbaar erg moeilijk. Iedereen is verdomd moeilijk uit zijn dagelijkse werk stramien te krijgen! En het enige wat ik vraag om de nieuwe patienten, naar mij te sturen zodat ik ze kan interviewen!!! It’s not that hard! Hang dat schema op de deur, plak het op het bureau, zodat je eraan herinnert wordt dat je Nieuwe Patienten tot en met 5 maart patienten niet naar de kassa moet sturen maar naar mij!!!! Ze weten het wel, en willen het wel doen. Alleen, oeps vergeten… ??! (en dit is slechts 1 voorbeeld)

The counseling department, werkt nauwelijks samen. De counseling department werkt weer nauwelijks samen met de dokters. Hoe wil je dan patienten goed kunnen monitoren? De communicatie is voor grof weg 90% informeel. Als het gaat om het monitoren van patienten en het voorkomen van defaulting, kom je met een beetje meer structuur een eind verder. (naar mijn mening)

En als je naar ACTS kijkt en de literatuur leest, waarom zijn bijna alle acties re-actief? Waarom niet pro-actief? Wat kunnen we doen om te voorkomen dat patienten defaulten? In plaats van te checken of ze defaulten of pas actie ondernemen op het moment dat de patienten niet meer therapietrouw zijn?!

Er is weinig, nee, eigenlijk geen supervisie op wat de Support Group facilitators doen. Hun taak beschrijving? Als het gaat om logistics, paperwork etc. gaat het nergens over. En het ergste is, dat ze zelf half weten wat ze doen!!??! Ze doen wat hun opgedragen is, maar hebben over het algemeen not a clue waarvoor al de handelingen dienen. Hoe kan je van mensen verwachten dat ze hun werk goed doen als ze geen idée hebben waarvoor ze iets moeten doen??!

Als een hele familie bij ACTS onder behandeling is, worden al de files van kinderen en ouders bijelkaar gestopt. In praktijk betekent dat het volgende: als je een file van een kind hebt, moet je het file nummer van de ouders hebben. Dus als je alleen de filenummers van de kinderen hebt en geen naam, is er geen enkele manier om de files naar boven te halen. Wie heeft dat systeem verzonnen?

En ga zo maar door…

Well, This Is Africa