Een wereld beyond your imagination

Werk is anders hier, mensen zijn anders en zelfs tijd voelt anders. Waarschijnlijk omdat we om 7.30 beginnen met werken, in plaats van mijn geliefde starttijd zo tussen negen uur en half tien. Ik sta op tussen half zeven en kwart voor zeven, maar ik word eerder wakker. Doordeweeks is hier ‘s avonds niet veel te doen. Ik ga voor mijn doen dus vroeg naar bed. Een andere reden dat tijd hier anders voelt, is omdat de zon hier vrij vroeg onder gaat, terwijl ik een ‘zomer gevoel’ heb. En zomer associeer ik automatisch met lange dagen. Tijd voelt waarschijnlijk anders omdat alles langzamer gaat en gemoedelijker. Daarmee wil ik niet zeggen dat de mensen hier niet (hard) werken, dat doen ze wel. Maar het ‘flowt’ hier meer, soepeler. Als ik terugblik op mijn Postbanktijd, heb ik de bank als vrij informeel en open beschouwd. Al is dat voor sommige afdelingen en mensen met meer verantwoordelijkheden dan ik had, vast anders. Maar vergeleken ACTS was mijn Postbanktijd ‘hardcore’ business. Het is eigenlijk ‘stom’ dat ik Postbank überhaupt als informeel en open beschouw, de Postbank is een BANK! Ik moet misschien niet de Postbank zeggen maar Communicatie afdeling Callcenter binnen de Postbank.

Hier aan de andere kant (van de wereld), is het zo ‘schattig’. Ik vroeg een counselor hoe de communicatie verloopt met de dokters. Het antwoord was dat de communicatie adhoc is, informeel, goed en prettig. Mijn vervolgvraag was: Hebben de dokters altijd tijd voor je?

“Natuurlijk, de dokters maken altijd tijd. Want hier, wil iedereen de patiënten, maar ook elkaar helpen.”

Als het gaat om ‘alle neuzen dezelfde kant op’, dan kunnen we in het westen nog iets van ACTS leren…

Mijn opdracht

De opdracht die ik heb gekregen met Dorothee begint nu echt een beetje opgang te komen. Omdat zij voor school ook nog andere opdrachten heeft, werkt zij twee dagen met mij en drie dagen aan haar eigen opdrachten. Dit doet zij met de ontzettend leuke en slimme sociaal werkster bij ACTS, Dorcas. Harry (Project Manager ACTS) heeft ons geen vaste opdracht of probleem gegeven, maar algemeen uitgelegd waar ACTS verbeterpunten ziet en moeilijkheden heeft. Duidelijk naar voren kwamen de knelpunten rondom de Support Groups en dat veel patiënten niet-trouw zijn aan hun medicijnen, genaamd ARV’s. Met zijn informatie en die van Dorcas, zijn Dorothee en ik tot ‘het’ probleem gekomen waaraan wij de komende weken gaan werken. Zodoende ben ik net klaar met het schrijven van een opdracht voorstel. Kort en simpel om te checken of ACTS het met ons ‘probleem’ eens is. Als dat goedgekeurd wordt, kunnen we de opdracht verder uitwerken om vervolgens de acties in praktijk te realiseren.

Omdat we nog weinig kennis hebben over de cultuur en ACTS, lezen en observeren we veel. Ik heb een paar uur in de kliniek doorgebracht en geobserveerd tijdens vrijwillige couseling sessies. Tijdens deze sessies worden patiënten ook op HIV/Aids getest. Sommige patiënten komen binnen en hebben eigenlijk geen test nodig, behalve voor zich zelf, omdat zij het nog niet weten. Ook heb ik twee Support Groups bijgewoond en veel met de trekkes van de Support Groups en andere counselors gepraat. Alle communicatie naar de patiënten toe gaat in het Swati, (lokale taal) ik versta er dus niets van. Maar alles wordt voor mij samengevat in het engels. De komende twee weken schrijven de Support Group trekkers alle vragen op die patiënten stellen. Op die manier proberen Dorothee en ik een beetje een idee te krijgen wat er wordt besproken tijdens de sessies en wat de status van de huidige kennis is van de patiënten betreffende hun ziekte, HIV/Aids. Morgen ga ik met Gundula mee de ‘community’ in, zij is verpleegster en verantwoordelijk voor Home-based care patiënten. Ze is van origine Duitse en helemaal geweldig. Ze straalt enorm veel power uit, weet heel veel, maakt heel goed contact met de lokale bevolking en vervult haar baan met ontzettend veel toewijding.

Wanneer het schoolproject van ACTS start (het testen van alle kinderen op scholen), ga ik een dag mee. Kinderen zijn al op hun twaalde sexueel actief. Je vindt geen kinderen jonger dan 12 jaar die HIV positief zijn. Maar van af twaalf jaar kom het wel eens voor. Vooral onder jongeren tussen 15 en 25 jaar is het aantal HIV geïnfecteerde immens hoog, één op vier is HIV positief. De positie van vrouwen in the rural area is dramatisch slecht. Het aantal verkrachtingen van vrouwen is enorm erg hoog in Zuid-Afrika, wat een oorzaak is van de hoge verspreiding onder vrouwen. Mannen gaan met regelmaat vreemd, wat de verspreiding ook geen goede doet uiteraard. En condooms? Hoe logisch en normaal condooms zijn voor ons, hier is het een strijd om de mannen zover te krijgen om een condoom te dragen, HIV positief of niet. In deze cultuur ‘hoort’ een vrouw een man te hebben en financieel zijn vrouwen totaal afhankelijk van mannen. Je haren gaan er recht van overeind staan. En dit zijn nog maar een paar elememten die onderdeel zijn van het HIV/Aids probleem. Het stijgt letterlijk boven je inbeeldingsvermogen uit hoe complex het probleem eigenlijk is, en de invloed die cultuur kan hebben.

Maar misschien is het ook maar goed dat de complexiteit van het probleem niet wereldwijd bekend is. Ik vraag me af hoeveel mensen dan nog zo goed zijn om geld te geven. Want als ik voor Zuid-Afrika spreek, komen al de ‘PEPFAR’ dollars die USAID geeft (Amerikaans fonds), terecht waar ze terecht moet komen.